تأثیر فناوری حمل ونقل شهری بر شکل و فعالیت در بافت های تاریخی با تأکید بر پیاده مداری (نمونه موردی: منطقه 12 شهرداری تهران)

احیا و بازآفرینی بافت­‌های تاریخی سال­ها است که به ­عنوان یک مسئله اساسی در حرفه‌­های مرتبط مطرح است و نظریه‌های مختلفی بر مبنای شرایط و تجربه‌های گذشته وجود دارد. عدم شناخت و تحلیل صحیح از روابط میان عوامل مختلف، نبود اطلاعات دقیق، نداشتن درک مناسب از شرایط ویژه و چگونگی فرایند فرسودگی بافت­‌های تاریخی را می­توان از دلایل اصلی شکست بسیاری از طرح‌­های مرمت شهری دانست؛ بنابراین نخستین و مهم­ترین گام شناخت صحیح متغیرها و چگونگی تأثیر آنها بر یکدیگر است. در این پژوهش به بررسی تحلیلی چگونگی تأثیر فناوری حمل­‌ونقل شهری بر شکل و فعالیت بافت‌­های تاریخی با تأکید بر گسترش پیاده­‌مداری پرداخته می­شود. پژوهش حاضر بر آن است تا با بررسی منطقی از روابط و چگونگی تأثیر متغیرهای مستقل شکل و فعالیت بافت­‌های تاریخی بر متغیر وابسته شبکه حمل­‌ونقل شهری به ارائه الگویی مفهومی دست ­­یابد تا از آن دریچه افزایش انگیزه شهروندان در جذب به درون بافت و افزایش پیاده‌­مداری را در بافت ایجاد کند. پرسش اصلی پژوهش این است که ویژگی‌­های بافت به ­صورت عام و بافت‌­های تاریخی به‌صورت خاص چگونه در معرض تغییرات فناوری حمل­ونقل شهری هستند؟ روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش بر پایه مطالعات نظری و بررسی نمونه­های موفق جهانی در زمینه ارتقاء پیاده­مداری در بافت­‌های تاریخی به‌منظور تحلیل بافت تاریخی منطقه 12 شهرداری تهران بوده است. نتایج بیانگر آن است که افزایش تراکم، قطعات ریزدانه، کاربری مختلط، خرده‌فروشی، افزایش جزئیات طراحی مسیرهای پیاده­ و کاهش عرض معبر به تقویت پیاده­‌مداری در بافت­‌های تاریخی کمک می‌کند.